Скарлатина!

Скарлатина- тән бөртпесі, іріңді-септикалық және аллергиялық асқынулары, сондай-ақ стрептококктан туындаған көмей ауруы бар өткір жұқпалы ауру. Скарлатинадан өткен адам оған тұрақты иммунитетті сақтайды.

Егер басқа белгілердің көрінісі түсініксіз болса, скарлатина көбінесе тамақ ауруы деп қателеседі, ал аурудың осы ағымымен ауыратын науқас инфекция көзі ретінде әсіресе қауіпті. 1 жастан 9 жасқа дейінгі балалар жиі ауырады. Ауру күзде және қыста жоғарылайды. Скарлатина қызылшаға қарағанда әлдеқайда қауіпті. Дәрігердің көмегінсіз ауыр эпидемиялар кезінде көптеген өлім-жітім болуы мүмкін.

Балалар скарлатинаны негізінен балабақшаларда немесе мектептерде жұқтырады. Скарлатина қоздырғышының берілуінің бірнеше түрі белгілі: ауа тамшылары (ингаляциялық ауамен), байланыс жолы (ластанған заттар, ойыншықтар арқылы), тамақ жолы (Тамақ өнімдері, мысалы, сүт агрессивті микробпен ластанған жағдайда). Жараларда локализацияланған скарлатина жағдайлары өте сирек кездеседі. Мұндай жағдайларда стрептококк тұнбаға түсіп, тікелей жара беттерінде дамиды.

Аурудың қоздырғышы-А тобындағы бета-гемолитикалық токсигенді стрептококк, ол мұрын-жұтқыншақты, теріні сирек колонизациялайды, жергілікті қабыну өзгерістерін тудырады (тамақ ауруы, лимфа түйіндерінің ұлғаюы). Стрептококк шығаратын экзотоксин жалпы интоксикация белгілерін және экзантеманы (бөртпе) тудырады. Скарлатина жалпы интоксикациямен, температураның жоғарылауымен, таңдай бездерінің қабынуымен, бүкіл денеде нүктелік бөртпелермен сипатталады.

Скарлатинаны емдеу әдетте үйде жасалады. Аурудың ауыр және орташа ауыр түрімен ауыратын науқастар, сондай-ақ отбасында үш айдан жеті жасқа дейінгі балалары және алғашқы екі сыныптың оқушылары бар науқастар ауруханаға жатқызуға жатады. Сондай-ақ, скарлатинамен ауырған адамды бөлек бөлмеде оқшаулау керек, оған бөлек ыдыс-аяқ, сүлгі және төсек-орын жиынтығы қажет.

Науқасты оқшаулау толық қалпына келгеннен кейін тоқтайды, бірақ аурудың басталуынан он күннен ерте емес.

Скарлатина!

Скарлатина— острое инфекционное заболевание с характерной сыпью, гнойно-септи¬ческими и аллергическими осложнениями, а также заболеванием гортани, вызываемое стрептококком. Перенесший скарлатину сохраняет к ней стойкий иммунитет.

При неясности проявления других симптомов скарлатину часто принимают за ан¬гину, а между тем больной с таким течением болезни особенно опасен как ис¬точник инфекции. Болеют чаще дети от 1 года до 9 лет. Заболеваемость повышается осенью и зимой. Скарлатина гораздо опаснее кори. Во время тяжелых эпидемий без врачебной помощи возможно большое число смертельных исходов.

Дети заражаются скарлатиной в основном в детских садах или школах. Известно несколько типов передачи возбудителя скарлатины: воздушно-капельным путем (с вдыхаемым воздухом), контактным путем (через зараженные вещи, игрушки), пищевым путем (в случае если пищевые продукты, например, молоко, заражено агрессивным микробом). Крайне редко регистрируются случаи скарлатины локализованной на ранах. В таких случаях стрептококк осаждается и развивается прямо на раневых поверхностях.

Возбудитель болезни - бета-гемолитический токсигенный стрептококк группы А, который заселяет носоглотку, реже кожу, вызывая местные воспалительные изменения (ангина, увеличение лимфоузлов). Продуцируемый стрептококком экзотоксин вызывает симптомы общей интоксикации и экзантему (сыпь). Скарлатина характеризуется общей интоксикацией, повышением температуры, воспалением небных миндалин, точечными высыпаниями по всему телу.

Лечение скарлатины проводится, как правило, дома. Госпитализации подлежат заболевшие с тяжелой и среднетяжелой формой заболевания, а также заболевшие, в семье которых есть дети от трех месяцев до семи лет и учащиеся первых двух классов. Также заболевшего скарлатиной необходимо изолировать в отдельной комнате, ему необходимо выделить отдельную столовую посуду, полотенце и набор постельного белья.

Изоляция заболевшего прекращается после полного выздоровления, но не раньше чем через десять дней от начала заболевания.